بغضهای حقیر ما،
روبهروی تصاویر گلگون شما سرریز میشود و راه را برای کلام میبندد؛
با شما شقایقهایم.
از شما چه باید گفت و چه باید نوشت؟
واژه های خاکسترگونه ما، فقط بلدند روبهروی شما ضجه بزنند.
اما کاش میدانستند که یاد شما حرکت است؛
حرکتی برای بهبودی وضعِ «بودن»